شاید مسخره، ولی تکراری و اذیت کننده

این سومی است. سومی از بی‌نهایت‌ها بار پیش‌رو. و من هنوز عادت نکرده‌ام. هرچقدر که تاریکی شب نزدیک می‌شود، بی‌قرارتر می‌شوم. منابعم را تمام نکرده‌ام. انقدر نگران آن‌ها که مانده‌اند می‌شوم که هرچه خوانده‌ام، از ذهنم فرار می‌کنند. ولی آخرش که چی؟ مگر المپیاد با آن نتیجه‌‌ی مزخرف نگذشت؟ مگر عادت نکردم؟ مگر دوبار قبلی تمام نشد؟
باباعلی! می‌دانی که اگر به خودم باشد، با این چیزها قلبم از سینه ام بیرون می‌آید. باباعلی، این بچه‌ی ناخلف را خیلی کمک کن باباجان!

المپیاد...